ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

Αερούπολη

Εκείνο το πρωί δεν κυκλοφορούσε ψυχή στην πόλη-ίσως γιατί κανένας δεν άντεχε ν? αντικρίζει την άθλια και βρόμικη κατάσταση που επικρατούσε-. Καθόντουσαν όλοι στα σπίτια τους με τα παράθυρα κλειστά, τα πατζούρια μισοκατεβασμένα και ο ήλιος παρέμενε κρυμμένος πίσω από τα σύννεφα που σκέπαζαν τη μολυσμένη Αερούπολη.

Στο σπίτι της οικογένειας Μίλφουμ καθόντουσαν οι γονείς μπροστά από την τηλεόραση και τα παιδιά κοίταζαν έξω από το παράθυρο και περίμεναν πότε θα βγει ο ήλιος, για να βγουν να παίξουν στο πάρκο. Κάθε φορά που ρωτούσαν τη μητέρα τους, η απάντηση ήταν αρνητική, το ίδιο κι όταν ρωτούσαν τον πατέρα τους.

Κάποια στιγμή, η μητέρα είχε πάει στην κουζίνα για να στρώσει το τραπέζι, ενώ ο πατέρας είχε αποκοιμηθεί. Τα παιδιά βρήκαν την ευκαιρία να βγουν έξω, χωρίς να τους πάρει είδηση κανείς απολύτως.

Όταν έφτασαν στο πάρκο, η κατάσταση που επικρατούσε ήταν τραγική. Τα ψαράκια στη λιμνούλα κολυμπούσαν δίπλα στα πεταμένα πλαστικά μπουκάλια και τα σκυλιά τρέχανε δίπλα στα πεταμένα χαρτιά περιτυλίγματος. Γενικά στην πόλη επικρατούσε ένα χάος.

Τα παιδιά πήραν το θάρρος να πούνε σε όλους τους φίλους τους να οργανώσουν μια συνάντηση στο κέντρο της πόλης, για να κινητοποιηθούν όλοι οι κάτοικοι και να ξεκινήσουν ν? ανακυκλώνουν και να φροντίζουν τη γειτονιά όπου ζούνε. Η συνάντηση τελικά έγινε και τα παιδιά, αν και μικρά, κατόρθωσαν να ευαισθητοποιήσουν όλους τους κατοίκους. Με αυτόν τον τρόπο η Αερούπολη σιγά σιγά άρχισε να καθαρίζει.

Έξι μήνες μετά, στην πόλη δεν υπάρχει πεταμένο κάτω ούτε ένα σκουπίδι, μ? αποτέλεσμα η πόλη να είναι πεντακάθαρη. Όλα τα εργοστάσια έχουν βάλει φίλτρα στα φουγάρα τους και στις λιμνούλες κολυμπούν πια μόνο ψαράκια κι όχι μπουκαλάκια. Ο δήμαρχος επιβράβευσε τα παιδιά και τα ονόμασε «Εξολοθρευτές της βρόμικης πόλης».

                                                                                                Μαρία Ιορδανίδου, Α2