ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

και των πολιτισμών

Αρχική σελίδα Χρονιές 2013-2014 Εργασίες μαθητών Για την καταστροφή του περιβάλλοντος
Ευρετήριο Άρθρου
Για την καταστροφή του περιβάλλοντος
Ζάπρη Ευστρατία-Μαρία Α1
Ιωάννα Αραμπατζή, A1
Ιωάννα Μύσταξ, Α2
Μαρία Ιορδανίδου, Α2
Μαρία Παπαγγέλου, Α2
Ξανθή Ντούφα, Α2
Όλες οι Σελίδες

Με αφορμή την παρακάτω φωτογραφία να γράψετε μια δικιά σας ιστορία με θέμα την καταστροφή του περιβάλλοντος.

 Περιβάλλον

Διαβάστε τις ιστορίες των μαθητών, επιλέγοντας από το ευρετήριο στο πάνω μέρος του άρθρου


H Mαρία και ο Χρήστος, μαζί με το μικρό τους βοηθό, τον Ασπρούλη, έπαιζαν στην εξοχή. Ξαφνικά τους τράβηξαν την προσοχή κάτι καπνοί που έβγαιναν από ένα σωλήνα. Πήγαν να δουν τι είναι. Μόλις έφτασαν, είδαν το εργοστάσιο που μόλυνε το ποτάμι το οποίο ήταν δίπλα σ? αυτό, καθώς και τον αέρα. Τα ψάρια δεν μπορούσαν να ζουν μέσα στο βρόμικο νερό και γι? αυτό χοροπηδούσαν.

Έτσι η Μαρία κι ο Χρήστος αποφάσισαν να πάνε στο διευθυντή του εργοστασίου. Μπήκαν μέσα στο εργοστάσιο και ζήτησαν να δουν το διευθυντή. Αυτός τους δέχτηκε με χαρά. Η Μαρία ρώτησε τον κύριο Παπαπέτρου, το διευθυντή, αν μπορούν να μη μολύνουν το περιβάλλον. Ο κύριος Παπαπέτρου απάντησε πως είναι αδύνατον, εξάλλου δεν ήταν κι ο μοναδικός που μόλυνε με το εργοστάσιο το περιβάλλον. Ο Xρήστος πρότεινε να βάλουν φίλτρα στην καμινάδα και τ? απόβλητα να τα ρίχνουν αλλού. Η Μαρία πετάχτηκε κι είπε πως είναι μια εξαιρετική ιδέα. Ο κύριος Παπαπέτρου συμφώνησε και μετά από δύο εβδομάδες το εργοστάσιο λειτουργούσε χωρίς να μολύνει το περιβάλλον. Τώρα πια ο Χρήστος κι η Μαρία μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Είχαν κατορθώσει να σώσουν το περιβάλλον από έναν κίνδυνο.

Από τότε τα δύο παιδιά έγιναν αχώριστα και κανείς δεν μπορούσε να τους κάνει να τσακωθούν. Όταν μεγάλωσαν, αποφάσισαν να γίνουν εθελοντές στην Greenpeace, για να μπορούν συνέχεια να σώζουν το περιβάλλον από διάφορους κινδύνους. Βέβαια, μαζί τους είναι πάντα κι ο Ασπρούλης, αλλιώς δε θα καταφέρουν ποτέ τίποτε ...

Ζάπρη Ευστρατία-Μαρία Α1


Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν δύο παιδάκια: ο Αποστόλης κι η Χριστίνα. Κάποια μέρα αποφάσισαν να πάνε μια βόλτα με το σκυλάκι τους. Σταμάτησαν κάποια στιγμή σ? έναν ποταμό κι είδαν ότι ήταν βρόμικος και μολυσμένος. Αυτό τους το επιβεβαίωσαν και τα ψάρια, αφού πηδούσαν απεγνωσμένα, χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτε γι? αυτό το ?χάος? που επικρατούσε. Πρόσεξαν όμως ότι όλη αυτή η βρομιά προερχόταν από ένα μαύρο σωλήνα που ξεκινούσε από το κοντινό εργοστάσιο. Επίσης, έβγαιναν καυσαέρια από τα φουγάρα του.Τα παιδιά λυπήθηκαν πολύ βλέποντας αυτό το μολυσμένο και βρώμικο τοπίο. Έτσι, μόλις γύρισαν σπίτι, τα διηγήθηκαν όλα στους γονείς τους και στενοχωρήθηκαν κι αυτοί πολύ. Ο πατέρας όμως των παιδιών, ο κ. Νίκος, είχε ένα φίλο που ήταν μέλος μιας οικολογικής οργάνωσης, οπότε του τηλεφώνησε, περιγράφοντάς του το τοπίο με λεπτομέρειες και στη συνέχεια τα παιδιά τους οδήγησαν όλους μαζί στο μέρος που ήταν ο ποταμός.

Τελικά, η οικολογική οργάνωση έκανε μήνυση στο εργοστάσιο που πετούσε τα λύματά του μες στο νερό. Έτσι το δικαστήριο πήρε την απόφαση για την κατεδάφιση και την εγκατάσταση του εργοστασίου σε κάποιο άλλο μέρος. Τα μέλη της οικολογικής οργάνωσης ευχαρίστησαν τον κύριο Νίκο και τα παιδιά του, γιατί χάρη σ? εκείνους αυτό το υπέροχο τοπίο μπορούσε και πάλι να είναι καθαρό.

Ιωάννα Αραμπατζή, A1

 Μια φορά κι έναν καιρό ήταν δύο παιδιά, ο Ρόμπιν, η Σάρα και το σκυλάκι τους, ο Τσάρλι. Αυτοί έπαιζαν κρυφτό δίπλα σ? ένα ποτάμι , αλλά κουράστηκαν κι έκατσαν και χάζευαν το ποτάμι. Ώσπου μια στιγμή τα ψαράκια άρχισαν να χοροπηδάνε σαν τρελά. Τα παιδιά αναρωτήθηκαν γιατί πηδάνε τα ψαράκια, αλλά αργότερα είδαν το σωλήνα που έριχνε τα μολυσμένα νερά. Τότε τα παιδιά τρέξανε κατευθείαν στο δήμαρχο της Φαντασιούπολης, για να ζητήσουν να κλείσει το εργοστάσιο αυτό. Αλλά ο δήμαρχος αρνήθηκε. Τα παιδιά σκέφτηκαν πως κι ο εργοστασιάρχης θ? αρνιόταν, οπότε σκέφτηκαν να το ανατινάξουν. Τα παιδιά μάζεψαν τα λεφτά κι αγόρασαν τα κατάλληλα υλικά. Τέλος, ανατίναξαν το εργοστάσιο και ζήσαν τα ψαράκια καλά κι εμείς καλύτερα.

Ματέο Καμόλλι, Α1


Ο Γιάννης και η Μαρία ήταν δύο μικρά παιδία που συνήθιζαν να παίζουν στο πάρκο κοντά στην πολυκατοικία τους. Μια μέρα έπαιζαν κυνηγητό γύρω από το ποτάμι του πάρκου. Όταν κουράστηκαν, κάθισαν σε ένα παγκάκι και άρχισαν να μιλάν.

Τότε παρατήρησαν πως το ποτάμι ήταν βρώμικο και τα απόβλητα των γειτονικών εργοστασίων χύνονταν εκεί. Όλα τα δέντρα είχαν μαραθεί! Τότε κατάλαβαν πως έπρεπε να βρουν μία λύση.

Την επόμενη αποφάσισαν να παν στο Δημαρχείο να μιλήσουν στο Δήμαρχο της πόλης για το πρόβλημα που τους απασχολεί. Προβληματίστηκε και ο Δήμαρχος και αποφάσισε στις 5 Ιουνίου να κάνουν μια γιορτή στην πλατεία της πόλης που θα σχετίζεται με την ρύπανση του περιβάλλοντος. Εκείνη την ημέρα κανένας δε θα χρησιμοποιήσει αυτοκίνητο και θα καθαρίσουν όλοι μαζί την πόλη.

Για να διαδώσουν τη γιορτή, ζήτησαν να είναι το πρώτο θέμα σε όλα τα κεντρικά δελτία ειδήσεων, μοίρασαν διαφημιστικά φυλλάδια και κόλλησαν αφίσες, όλα φτιαγμένα από ανακυκλωμένο χαρτί .

Στις 5 Ιουνίου συγκεντρώθηκαν όλοι εκεί. Κανένας δεν ήρθε με αυτοκίνητο, κανένα εργοστάσιο δεν άνοιξε εκείνη την ημέρα, καθάρισαν όλοι μαζί την πόλη, φύτεψαν λουλούδια και έπαιξαν διάφορα παιχνίδια σχετικά με το περιβάλλον. Αυτό δεν έγινε μόνο στην πόλη τους αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Από τότε η 5η Ιουνίου είναι η μέρα κατά της ρύπανσης του περιβάλλοντος.

Ιωάννα Μύσταξ, Α2


Αερούπολη

Εκείνο το πρωί δεν κυκλοφορούσε ψυχή στην πόλη-ίσως γιατί κανένας δεν άντεχε ν? αντικρίζει την άθλια και βρόμικη κατάσταση που επικρατούσε-. Καθόντουσαν όλοι στα σπίτια τους με τα παράθυρα κλειστά, τα πατζούρια μισοκατεβασμένα και ο ήλιος παρέμενε κρυμμένος πίσω από τα σύννεφα που σκέπαζαν τη μολυσμένη Αερούπολη.

Στο σπίτι της οικογένειας Μίλφουμ καθόντουσαν οι γονείς μπροστά από την τηλεόραση και τα παιδιά κοίταζαν έξω από το παράθυρο και περίμεναν πότε θα βγει ο ήλιος, για να βγουν να παίξουν στο πάρκο. Κάθε φορά που ρωτούσαν τη μητέρα τους, η απάντηση ήταν αρνητική, το ίδιο κι όταν ρωτούσαν τον πατέρα τους.

Κάποια στιγμή, η μητέρα είχε πάει στην κουζίνα για να στρώσει το τραπέζι, ενώ ο πατέρας είχε αποκοιμηθεί. Τα παιδιά βρήκαν την ευκαιρία να βγουν έξω, χωρίς να τους πάρει είδηση κανείς απολύτως.

Όταν έφτασαν στο πάρκο, η κατάσταση που επικρατούσε ήταν τραγική. Τα ψαράκια στη λιμνούλα κολυμπούσαν δίπλα στα πεταμένα πλαστικά μπουκάλια και τα σκυλιά τρέχανε δίπλα στα πεταμένα χαρτιά περιτυλίγματος. Γενικά στην πόλη επικρατούσε ένα χάος.

Τα παιδιά πήραν τοnemo θάρρος να πούνε σε όλους τους φίλους τους να οργανώσουν μια συνάντηση στο κέντρο της πόλης, για να κινητοποιηθούν όλοι οι κάτοικοι και να ξεκινήσουν ν? ανακυκλώνουν και να φροντίζουν τη γειτονιά όπου ζούνε. Η συνάντηση τελικά έγινε και τα παιδιά, αν και μικρά, κατόρθωσαν να ευαισθητοποιήσουν όλους τους κατοίκους. Με αυτόν τον τρόπο η Αερούπολη σιγά σιγά άρχισε να καθαρίζει.

Έξι μήνες μετά, στην πόλη δεν υπάρχει πεταμένο κάτω ούτε ένα σκουπίδι, μ? αποτέλεσμα η πόλη να είναι πεντακάθαρη. Όλα τα εργοστάσια έχουν βάλει φίλτρα στα φουγάρα τους και στις λιμνούλες κολυμπούν πια μόνο ψαράκια κι όχι μπουκαλάκια. Ο δήμαρχος επιβράβευσε τα παιδιά και τα ονόμασε «Εξολοθρευτές της βρόμικης πόλης».

                                                                                                Μαρία Ιορδανίδου, Α2


Κάποτε ζούσαν δύο πολυαγαπημένα αδερφάκια, η Τζένη κι ο Θανάσης. Μια μέρα αποφάσισαν να πάνε για ψάρεμα στο ποτάμι κοντά στο δάσος, μαζί με το σκυλάκι τους, το Ρεξ. Έτσι, πήραν αυτά που χρειάζονταν και ξεκίνησαν.

Καθώς έφταναν στον προορισμό τους, μια άσχημη μυρωδιά διαπερνούσε τη μύτη τους. Όταν πλησίασαν, είδαν πως πάνω στο ποτάμι επέπλεαν απόβλητα και σκουπίδια. Επιπλέον, τα ψάρια πηδούσαν συνεχώς έξω από το νερό γιατί δεν άντεχαν. Κάποια στιγμή ο Ρεξ άρχισε να γαβγίζει και να κοιτάζει τον ουρανό. Τότε, τα παιδιά είδαν ένα πυκνό νέφος πάνω από τα κεφάλια τους. Ανακάλυψαν, μάλιστα, την πηγή της καταστροφής: ήταν ένα εργοστάσιο. Ναι, ένα εργοστάσιο που μόλυνε το περιβάλλον ασταμάτητα! Φυσικά, όλος ο κόσμος ήξερε σε ποιον ανήκε αυτή η εταιρία. Στον κύριο Μουχλίδη, τον πιο πλούσιο άνθρωπο του κόσμου. Τα δύο παιδιά ήταν τόσο θυμωμένα μαζί του! Έπρεπε, λοιπόν, κάτι να κάνουν, δε θα έμεναν με σταυρωμένα χέρια. Ο Θανάσης σκέφτηκε ν? ανατινάξει το εργοστάσιο με μια βόμβα που είχε στο μαγικό του σακίδιο. Βέβαια, αν το έκανε αυτό, θα είχε μπλεξίματα με τους γονείς του. Τότε, η Τζένη είπε μια πανέξυπνη ιδέα.

Το απόγευμα κάλεσαν όλα τα παιδιά της περιοχής, για να τους πουν τι συμβαίνει. Συμφώνησαν με την ιδέα της Τζένης κι άρχισαν να προετοιμάζονται. Το επόμενο πρωί, όλη η πόλη είχε γεμίσει φυλλάδια με διάφορα συνθήματα, όπως: «Κάτω τα εργοστάσια», «Μη μας ρυπαίνετε» και πολλά άλλα. Ο κύριος Μουχλίδης ήταν οργισμένος. Τα κέρδη του άρχισαν να μειώνονται και πολλοί εργάτες παραιτούνταν. Εκεί, όμως, που εξοργίστηκε-με έψιλον κεφαλαίο- είναι όταν τα παιδιά της πόλης βρέθηκαν κάτω από το γραφείο του. Κρατούσαν πανό και φώναζαν συνθήματα. Πολλοί ενήλικες τους ακολουθούσαν και τους ενθάρρυναν. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μιλούσαν σ? όλον τον κόσμο γι? αυτό το θέμα. Μετά από λίγο, η Τζένη κι ο Θανάσης ανέβηκαν στο γραφείο του κυρίου Μουχλίδη. Του παραπονέθηκαν για τα εργοστάσιά του και του ζήτησαν να τα διαμορφώσει έτσι, ώστε να είναι φιλικά προς το περιβάλλον. Μετά απ? όλα? αυτά, ο κύριος Μουχλίδης δέχτηκε. Άλλωστε, δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς.

Μετά από κάμποσο καιρό, ο Θανάσης κι η Τζένη ξαναπήγαν για ψάρεμα. Αυτήν τη φορά το ευχαριστήθηκαν! Όλα ήταν πεντακάθαρα και τα ψαράκια κολυμπούσαν με χαρά στα κρυστάλλινα νερά του ποταμού. Τα παιδιά ήταν τόσο χαρούμενα!

 

Μαρία Παπαγγέλου, Α2


To παρακάτω κείμενο αναφέρεται στην ιστορία δύο παιδιών, της Μαρίας και του Γιάννη, αλλά και του μικρού σκύλου τους, του Κίκο. Οι τρεις φίλοι έκαναν τη δική τους συμμαχία για τη μόλυνση των θαλασσών και λιμνών.

 

 

 

Λίγο πιο μακριά απ? την πόλη της Θεσσαλονίκης, υπάρχει ένα μικρό, παραδοσιακό και γραφικό χωριό. Το όνομά του είναι Λιμνοχώρι κι αυτό επειδή έχει μια αρκετά μεγάλη- για το μέγεθος του χωριού- λίμνη, περίπου στο κέντρο του χωριού. Οι τρεις αυτοί ήρωες συνήθιζαν κάθε Σάββατο απόγευμα να πηγαίνουν μια βόλτα και συγκεκριμένα στη λίμνη, όπου έπαιζαν διάφορα παιχνίδια.

Αυτό το απόγευμα του Σαββάτου όμως, ο Γιάννης και η Μαρία ήταν βαριά άρρωστοι και δεν μπορούσαν να πάνε τη Σαββατιάτικη βόλτα τους. Τότε, το δρόμο προς τη λίμνη πήρε μόνος του ο Κίκο. Όταν όμως είδε κατάμαυρα σύννεφα καπνού στον ουρανό πάνω απ? τη λίμνη, φοβισμένος έτρεξε πίσω. Δεν είπε τίποτε σε κανένα, για να μην τους ανησυχήσει.

Οι επόμενες μέρες κύλησαν σαν νερό, η Μαρία και ο Γιάννης γίνονταν όλο και καλύτερα, παρόλα αυτά ο Κίκο δεν είχε πει ακόμη λέξη. Αυτό όμως μέχρι το πρωινό του επόμενου Σαββάτου, που οι φίλοι του είχαν αναρρώσει κι ετοιμάζονταν για την καθιερωμένη τους βόλτα. Τότε, τους τα εξήγησε όλα, με το δικό του βέβαια τρόπο, και στη συνέχεια σκέφτηκαν πως πρέπει να δράσουν την ίδια κιόλας μέρα.

Ετοιμάστηκαν γρήγορα, ξεκίνησαν και σε λίγο έφτασαν στη λίμνη. Το θέαμα που αντίκρισαν σίγουρα δεν τους άρεσε καθόλου. Στο μέρος που ήταν η παλιά πλατεία με τα δέντρα, τώρα βρισκόταν ένα τεράστιο κτίριο που έβγαζε μαύρα σύννεφα καπνού. Ήταν ένα εργοστάσιο! Είχαν ακούσει αυτή τη λέξη και ξέρανε πως έκανε κακό στο περιβάλλον, αλλά ποτέ δεν είχαν δει κάτι τέτοιο από κοντά.

Μετά από λίγη ώρα ήρθαν και τα χειρότερα, όταν αντίκρισαν τη λίμνη! Ήταν γεμάτη απόβλητα που προέρχονταν από ένα πελώριο σωλήνα του εργοστασίου. Τα ψάρια έτρεχαν αριστερά δεξιά, ψάχνοντας έστω και λίγο καθαρό νερό.

Αφού πέρασε ένα δεκάλεπτο συλλογισμού, σηκώθηκαν αποφασιστικά και κατευθύνθηκαν προς το εργοστάσιο. Μίλησαν με τον υπεύθυνο, αλλά δεν τους πήρε στα σοβαρά, άλλωστε ποιος θα το έκανε, αν έβλεπε δύο μικρά παιδιά κι ένα σκυλί;

Όλη την επόμενη εβδομάδα τα παιδιά κι ο Κίκο μάζευαν εθελοντές για να τους βοηθήσουν. Έτσι το άλλο Σάββατο πήγαν ξανά στον υπεύθυνο του εργοστασίου, που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο παρά να τους πάρει στα σοβαρά. Τον ανάγκασαν να υποσχεθεί ότι όχι μόνο θα μεταφέρει αλλού το εργοστάσιο, αλλά και ότι θα ξαναφτιάξει την πλατεία με πολλά δέντρα και ότι θα καθαρίσει τη λίμνη απ? τα απόβλητα.

Από τότε, δεν ξαναδημιουργήθηκε κανένα άλλο τέτοιου είδους πρόβλημα και οι τρεις φίλοι έκαναν κάθε Σάββατο τη βόλτα τους.

Ξανθή Ντούφα, Α2

Το κανάλι μας

youtube