ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν δύο παιδάκια: ο Αποστόλης κι η Χριστίνα. Κάποια μέρα αποφάσισαν να πάνε μια βόλτα με το σκυλάκι τους. Σταμάτησαν κάποια στιγμή σ? έναν ποταμό κι είδαν ότι ήταν βρόμικος και μολυσμένος. Αυτό τους το επιβεβαίωσαν και τα ψάρια, αφού πηδούσαν απεγνωσμένα, χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτε γι? αυτό το ?χάος? που επικρατούσε. Πρόσεξαν όμως ότι όλη αυτή η βρομιά προερχόταν από ένα μαύρο σωλήνα που ξεκινούσε από το κοντινό εργοστάσιο. Επίσης, έβγαιναν καυσαέρια από τα φουγάρα του.Τα παιδιά λυπήθηκαν πολύ βλέποντας αυτό το μολυσμένο και βρώμικο τοπίο. Έτσι, μόλις γύρισαν σπίτι, τα διηγήθηκαν όλα στους γονείς τους και στενοχωρήθηκαν κι αυτοί πολύ. Ο πατέρας όμως των παιδιών, ο κ. Νίκος, είχε ένα φίλο που ήταν μέλος μιας οικολογικής οργάνωσης, οπότε του τηλεφώνησε, περιγράφοντάς του το τοπίο με λεπτομέρειες και στη συνέχεια τα παιδιά τους οδήγησαν όλους μαζί στο μέρος που ήταν ο ποταμός.

Τελικά, η οικολογική οργάνωση έκανε μήνυση στο εργοστάσιο που πετούσε τα λύματά του μες στο νερό. Έτσι το δικαστήριο πήρε την απόφαση για την κατεδάφιση και την εγκατάσταση του εργοστασίου σε κάποιο άλλο μέρος. Τα μέλη της οικολογικής οργάνωσης ευχαρίστησαν τον κύριο Νίκο και τα παιδιά του, γιατί χάρη σ? εκείνους αυτό το υπέροχο τοπίο μπορούσε και πάλι να είναι καθαρό.

Ιωάννα Αραμπατζή, A1

 Μια φορά κι έναν καιρό ήταν δύο παιδιά, ο Ρόμπιν, η Σάρα και το σκυλάκι τους, ο Τσάρλι. Αυτοί έπαιζαν κρυφτό δίπλα σ? ένα ποτάμι , αλλά κουράστηκαν κι έκατσαν και χάζευαν το ποτάμι. Ώσπου μια στιγμή τα ψαράκια άρχισαν να χοροπηδάνε σαν τρελά. Τα παιδιά αναρωτήθηκαν γιατί πηδάνε τα ψαράκια, αλλά αργότερα είδαν το σωλήνα που έριχνε τα μολυσμένα νερά. Τότε τα παιδιά τρέξανε κατευθείαν στο δήμαρχο της Φαντασιούπολης, για να ζητήσουν να κλείσει το εργοστάσιο αυτό. Αλλά ο δήμαρχος αρνήθηκε. Τα παιδιά σκέφτηκαν πως κι ο εργοστασιάρχης θ? αρνιόταν, οπότε σκέφτηκαν να το ανατινάξουν. Τα παιδιά μάζεψαν τα λεφτά κι αγόρασαν τα κατάλληλα υλικά. Τέλος, ανατίναξαν το εργοστάσιο και ζήσαν τα ψαράκια καλά κι εμείς καλύτερα.

Ματέο Καμόλλι, Α1