ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

 Στην αρχαιότητα, στον μεσαίωνα και στους νεότερους χρόνους, τα έργα τέχνης αποτελούσαν μέσα επιβολής της ιδεολογίας που κυριαρχούσε.

Στην Αθήνα του Περικλή, οι πολίτες έβλεπαν τον εαυτό τους να δοξολογείται στην ζωοφόρο του Παρθενώνα. Στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία η τέχνη εξυμνούσε προσωπικότητες και θεούς, ενώ στον μεσαίωνα η τέχνη ενέπνεε στον λαό θαυμασμό και υπερηφάνεια.

Με το πέρασμα των χρόνων, η τέχνη της γλυπτικής σταμάτησε να είναι αφηγηματική ή διακοσμητική και άρχισε να συνδέεται με άλλες ιδέες.

Τα γλυπτά του δημόσιου χώρου, εκτός από την αισθητική της εποχής τους, μπορούν να εκφράσουν και την συλλογική μνήμη μιας πόλης . Η γλυπτική μπορεί να αποτελέσει ένα μνημείο που αφορά την ανάμνηση ενός προσώπου ή ενός ιστορικού γεγονότος. Άλλες φορές μπορεί να λειτουργήσει απλώς διακοσμητικά προκαλώντας την παρατήρηση και τον θαυμασμό των περαστικών όμως υπάρχουν φορές που η τέχνη του δημόσιου χώρου προωθεί μια αντίθετη ιδέα ή έναν νέο τρόπο σκέψης .

Είναι λυπηρό να βλέπουμε έργα να υποβαθμίζονται καθώς περνάει ο χρόνος, από έλλειψη συντήρησης ή να καταστρέφονται από βανδαλισμούς .

Επειδή η τέχνη μπορεί να γίνει το σύμβολο της εποχής της, είναι σημαντικό να έχει μια ισότιμη σχέση ανταλλαγής με το περιβάλλον όπου τοποθετείται.