ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

Mε αφορμή το απόσπασμα «Ο δρόμος για τον παράδεισο είναι μακρύς» της Μαρούλας Κλιάφα και την παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού, στις 21 Μαρτίου, δόθηκε η ομαδική εργασία: Είσαι δημοσιογράφος και γράφεις ένα σύντομο ρεπορτάζ με τίτλο «Το πορτρέτο ενός μετανάστη» στο οποίο και παρουσιάζεις μια περίπτωση μετανάστη που γνωρίζεις (ή και φανταστικού προσώπου). 

Μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων

Καλησπέρα κύριες και κύριοι. Και σήμερα στο μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων, όπως και κάθε φορά, θα πάρουμε συνέντευξη από έναν άγνωστο καλεσμένο. Λοιπόν, ο σημερινός μας καλεσμένος είναι ένας άνθρωπος που κουβαλάει πολλά βάσανα στο κεφάλι του. Καλωσορίστε τον κύριο Αχμάτ.

-Καλημέρα σας, κύριε Αχμάτ.
-Καλημέρα.
-Από πού κατάγεστε και πού ζείτε τώρα;
-Κατάγομαι από το Ιράν, αλλά αναγκάστηκα να το αφήσω και να μείνω εδώ, στην Πάτρα.
-Πώς βρεθήκατε στην Ελλάδα;
-Ο λόγος που μετανάστευσα εδώ είναι ένας. Ο φρικτός πόλεμος που άρχισε μεταξύ της πατρίδας μου και της Λιβύης.
-Όταν φύγατε από το Ιράν, σκεφτήκατε καθόλου τον ρατσισμό που πιθανόν να αντιμετωπίζατε εδώ, τη δύσκολη προσαρμογή σας καθώς και την ανατροφή των παιδιών σας; Διότι άκουσα πως ό,τι λεφτά είχατε τα ξοδέψατε για την επιβίωσή σας? Άρα χωρίς λεφτά, χωρίς σπίτι, τώρα και χωρίς πατρίδα;
-Όλα αυτά τα σκέφτηκα και μάλιστα όχι μόνο μια φορά. Κάθε πρωί που ξυπνούσα και κάθε βράδυ που κοιμόμουν μου ερχόντουσαν στο μυαλό και με βασάνιζαν? αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Όλοι οι συγγενείς μου είχαν πεθάνει και από στιγμή σε στιγμή θα ερχόταν η ώρα μου ? μα κυρίως των παιδιών μου. Ήλπιζα για μια καλύτερη ζωή και μια, ας το πω, καλή συμπεριφορά των συνανθρώπων μου?, μα αποδείχθηκε το αντίθετο. Κανένας δε μου στάθηκε στο πλάι, για να με βοηθήσει να επιβιώσω. Ζητούσα φαγητό, νερό, μα κυρίως λίγο έλεος. Οι άνθρωποι με παραμελούσαν, με αγνοούσαν και κανένας δε μου πρόσφερε κάτι να ταΐσω τα παιδιά μου. Ζούσα μια φρικτή ζωή? όχι μόνο διότι λιμοκτονούσα, αλλά κυρίως διότι περίμενα λίγο σεβασμό? Το ένα μου παιδί πέθανε ?.και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.. Πού να το πάω; Πού να το αφήσω..; Το θρηνούσα για 27 συνεχόμενες μέρες το κακόμοιρο? Το άλλο μου παιδί ευτυχώς άντεξε!!! Η γυναίκα μου χάθηκε ένα πρωί έχοντας όλη την περιουσία που μας είχε απομείνει! Μεγάλη καταστροφή ?.και όλα αυτά ώσπου να μας βρείτε εσείς και να μας βοηθήσετε να επιβιώσουμε! Αν δεν ήσασταν εσείς, θα βρισκόμασταν στο δρόμο πεθαμένοι?. Μα καλύτερα ας αλλάξουμε θέμα?.
-Τόσο χάλια, εεε;; Για μοιραστείτε τα συναισθήματα που νιώσατε μαζί μας!
-Πρώτα από όλα, ένιωσα θλίψη που άφησα την πατρίδα μου. Έπειτα, ήμουν συντετριμμένος για την πεθαμένη κόρη, μα πιο πολύ ένιωσα ντροπή για τους συνανθρώπους μου (!)

Ευαγγελία Ποθητού, Α2