ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

Γκίλντα Μπαριαμλλάρι

«Θα μπορούσα να είμαι το πιο ζουμερό, το πιο γευστικό, το πιο συναρπαστικό ροδάκινο του κόσμου και να προσφέρομαι σε όλους. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που είναι αλλεργικοί στα ροδάκινα. Αυτοί θα θελήσουν ίσως να γίνω μπανάνα. Πόσο συχνά δε γινόμαστε μπανάνες για άλλους!»

Λέο Μπουσκάλια, «Να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις»

Αποκτούμε τους πρώτους μας φίλους περίπου στην ηλικία των τριών ετών και δε σταματάμε να επιλέγουμε ανθρώπους, για να μοιραζόμαστε τα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας, ακόμα και μέχρι τα βαθιά γεράματα. Η παρουσία των φίλων στη ζωή μας είναι πολύ σημαντική για την ψυχική ισορροπία και κοινωνικοποίησή μας. Όταν δεν έχουμε φίλους, δημιουργείται ένα κενό που δύσκολα μπορεί ν' αναπληρωθεί, διότι στη ζωή μας έχουμε ανάγκη από ανθρώπους συνοδοιπόρους, για να μοιραζόμαστε μαζί τους όλα όσα μας συμβαίνουν. Διαφορετικά, αν δεν έχουμε κάποιον στον οποίο να εμπιστευόμαστε αυτά που μας απασχολούν, είναι σαν να μην έχουν νόημα όλα όσα ζούμε.

Όμως, όσο σημαντική κι αν είναι η φιλία, ποτέ δεν αλλάζουμε το 'είναι' μας για χάρη του φίλου μας. Πρέπει να είμαστε ο εαυτός μας και να μην προσποιούμαστε, για να έχουμε φίλους. Η διαφορετικότητα, εξάλλου, είναι το ζητούμενο. Για να είμαστε καλοί φίλοι, δε χρειάζεται να είμαστε πλούσιοι ούτε αστείοι ούτε όμορφοι. Ο άλλος που μας επιλέγει πρέπει να μας αγαπά γι' αυτό που είμαστε. Προτιμότερο είναι να παραμένουμε ροδάκινα και να μη γινόμαστε μπανάνες, δηλαδή να έχουμε λίγους φίλους που να μας αγαπάν για τον αληθινό εαυτό μας, παρά πολλούς που θέλουν να γίνουμε όπως αυτοί επιθυμούν.