ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

Το ποιητικό έργο του Δ. Σολομού.

Το ποιητικό έργο του Σολωμού είναι πλούσιο.

1815 - 1818: Γράφει στην ιταλική γλώσσα τα πρώτα του ποιήματα: η «Καταστροφή της Ιερουσαλήμ» το 1815 σε ηλικία 17 ετών και «Ωδή για Πρώτη Λειτουργία» (Ode per Prima Messa) καθώς και αρκετά σονέτα.

1822: «Αυτοσχέδιοι Στίχοι» ή «Ομοιοκαταληξίες», «Η φαρμακωμένη». Το ποίημα αυτό αναφέρεται σε μια νεαρή φίλη του ποιητή, η οποία ερωτεύτηκε ένα νέο και από φόβο μήπως από τη σφοδρότητα του πάθους κινδυνέψει η τιμή τους, φαρμακώθηκε. Από το 1822 - 1850 επεξεργάζεται το «Λάμπρο» από το οποίο τελειοποίησε μόνο μερικά μέρη. Το ποίημα αυτό αποτελείται από δεκαέξι οκτάστιχα, όπου ο ποιητής παρουσιάζει το δράμα ενός πατέρα που κάνει έρωτα με την κόρη του, χωρίς να ξέρει ποια πράγματι είναι. Όταν τελικά αποκαλύπτεται η αλήθεια, όλοι αυτοκτονούν.

1823:   Από το 1823 όμως, μετά από παρακινήσεις φίλων, άρχισε να συνθέτει στα ελληνικά, χρησιμοποιώντας τη δημοτική. Τα πρώτα του ελληνικά ποιήματα είναι: «Ο θάνατος της ορφανής», «Ευρυκόμη», «Ξανθούλα», «Ψυχούλα», «Ανθούλα», «Σκιά του Ομήρου» κ. ά.

Το Μάιο του 1823 έγραψε, σε ένα μόνο μήνα και πρώτα στα ιταλικά, τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν» που αποτελείται από 158 στροφές. Πολύ σύντομα τον μετέφρασε στα ελληνικά· αμέσως τυπώθηκε σε φυλλάδια και κυκλοφόρησε σ? όλη τη Ζάκυνθο. Την ίδια χρονιά έγραψε το αποσπασματικό ποίημα «Εις Μάρκο Μπότσαρη»

 1824: Το λυρικό ποίημα «Εις το θάνατο του Λόρδου Μπάιρον».

1825: Το επίγραμμα η «Η Δόξα» (Καταστροφή των Ψαρών).

1826: Οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» είναι ένα μεγαλόπνοο ποίημα που απασχολούσε το Σολωμό τριάντα χρόνια. Κι όμως, μετά το θάνατό του δε βρέθηκαν παρά μόνο μερικά κομμάτια, χωρίς τάξη και σειρά, σε διάφορα χαρτιά του. Το πρώτο σχεδίασμα των Ελεύθερων Πολιορκημένων γράφτηκε το 1826 στη Ζάκυνθο. Στη συνέχεια ακολούθησαν άλλα δύο σχεδιάσματα. Το δεύτερο, από το 1833 ως το 1844 στην Κέρκυρα και το τρίτο, από το 1844 ως το τέλος της ζωής του. Στο ποίημα αυτό ο Σολωμός είχε δώσει διάφορους τίτλους: «Μεσολόγγι», «Οι αδελφοποιτοί» «Το χρέος», αλλά τελικά προτίμησε τον εμπνευσμένο τίτλο «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι». Το ποίημα αυτό, που αναφέρεται στην ηρωική αντίσταση και θυσία των Μεσολογγιτών, τελικά γίνεται ένας ύμνος του ανθρώπου, που κρατάει ζωντανή τη θέλησή του για αντίσταση και για αγώνα. Όσο ο άνθρωπος, προσηλωμένος στο χρέος του, εξακολουθεί να αντιστέκεται, να αγωνίζεται και να είναι έτοιμος για θυσία, μένει ελεύθερος, ακόμη κι αν είναι πολιορκημένος από χιλιάδες εχθρούς. Ο Σολωμός δεν αγάπησε κανένα δημιούργημά του τόσο όσο αυτό.

Το 1826 ή 1827 έγραψε μια σάτιρα με τίτλο «Το όνειρο». Αιτία για τη συγγραφή της σάτιρας αυτής ήταν η αγανάκτηση που προκάλεσε στον ποιητή ο πολυτελής ενταφιασμός ενός αισχρού ανθρώπου.

1833-1834: Έγραψε τον «Κρητικό» από τον οποίο σώζεται μόνο ένα απόσπασμα. Η αρχή και το τέλος λείπουν. Φαίνεται πως είναι επηρεασμένος από την Κρητική Λογοτεχνία και κυρίως από τον «Ερωτόκριτο».

1847 - 1849: Συνθέτει τον «Πόρφυρα», που αναφέρεται σε κάποιον Άγγλο στρατιώτη που κατασπαράχτηκε από έναν πόρφυρα, όπως λένε στην Κέρκυρα τον καρχαρία. Το έργο του ήταν τελειωμένο, όμως χάθηκαν πολλά μέρη του.

Η ελληνική όμως σύνθεση δεν τον απέκοβε από την ιταλική. Από τα ιταλικά του ποιήματα τα σπουδαιότερα είναι το δεκατετράστιχο «Στον Ορφέα» (Orfeo), (1847), «Η Σαπφώ»(Saffo) και «Το ελληνικό καράβι» (La Navicella Greca).

Ακόμα, ο Σολωμός έγραψε δύο έργα σε πεζό λόγο.

 Το πρώτο είναι ο «Διάλογος». Γράφτηκε στη Ζάκυνθο το 1824. Πρόκειται για ένα διάλογο ανάμεσα σε τρία πρόσωπα: τον ποιητή, το φίλο και το σοφολογιότατο. Θέμα του είναι το γλωσσικό πρόβλημα και σκοπός του η υπεράσπιση της γλώσσας του λαού.

 Το δεύτερο είναι «Η γυναίκα της Ζάκυνθος», ένα σατιρικό πεζογράφημα που γράφτηκε το 1826. Πρόκειται για καυστική σάτιρα στην οποία αναδεικνύεται η σύγκρουση του καλού και του κακού. Το κακό προσωποποιείται στο πρόσωπο της γυναίκας της Ζάκυνθος.

Σημαντικό είναι και το μεταφραστικό έργο του Σολωμού.

Μεταφράζει με θαυμαστό τρόπο 12 στροφές από το έργο του Μεταστάζιο (Metastasio) «Η Άνοιξη» καθώς και το «Καλοκαίρι» του ίδιου ποιητή. Σημαντική επίσης θεωρείται και η μετάφραση κάποιων αποσπασμάτων από τη Σ ραψωδία της «Ιλιάδας»