ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

Γεφύρια

Το μεγαλύτερο βάρος στην κατασκευή των γεφυριών έχει η θεμελίωση.

Γενικά χρησιμοποιούσαν πέτρες μικρού μεγέθους, εκτός από τα σημεία της έδρασης στους βράχους, όπου οι πέτρες είναι μεγαλύτερες σε σημεία στα οποία το ποτάμι στενεύει και τα βράχια είναι πολλά και στέρεα. 
Διαφέρουν ως προς την ποικιλία της μορφής τους ? ποικιλία που καθορίζεται από το μέγεθος και τον αριθμό των τόξων. Μονότοξα, Δίτοξα, Τρίτοξα ή και με περισσότερα τόξα, ημικυκλικά ή οξυκόρυφα, έχουν προκύψει από το πλάτος του ποταμού και το μεράκι του μάστορα. Αληθινά κομψοτεχνήματα, ριζωμένα στα βράχια, αγκαλιά με τα δένδρα και τα λουλούδια να συμπληρώνουν διακριτικά την ομορφιά της φύσης.
Εκτός από τα βασικά τόξα, υπάρχουν στην βάση ή στον κορμό τους, τόξα και καμάρες μικρές, που ελαφραίνουν την όλη κατασκευή (ανακουφιστικά τόξα) και επιτρέπουν τη γρήγορη διέλευση νερού σε περίπτωση πλημμύρας. Το πλάτος τους είναι αρκετά στενό, συνήθως γύρω στα δύο μέτρα. Το οδόστρωμα είναι λιθόστρωτο, διαμορφωμένο ακριβώς όπως τα καλντερίμια των χωριών, με μαύρη πέτρα και άσπρες αρκάδες (πέτρες στενόμακρες) και ακολουθεί τις καμπύλες των τόξων, δίνοντας τέλειο αισθητικό αποτέλεσμα: ανάλαφρα όσο οπουδήποτε αλλού, ενταγμένα στο τοπίο γύρω τους. Στο σημείο όπου υπάρχει απότομη κλίση, γίνονται κεκλιμένα επίπεδα. Στα πλάγια «σήκωναν» πεζούλια για την προστασία των περαστικών. Τα πεζούλια αυτά διαμορφώνονται με αρκάδες, βαλμένες κάθετα στην επιφάνεια του λιθόστρωτου. Σε αρκετά γεφύρια δεν σώζονται οι αρκάδες ? λόγω ενός εθίμου που υπήρχε στην περιοχή. Συχνά σε κάθε γεφύρι ύπηρχε κάποιο κτίσμα σημαντικό για τους κατοίκους: μύλος ή χάνι.

? Το γεφύρι του Βοϊδομάτη ή της Κλειδονιάς

Είναι χτισμένο στο χωριό Κλειδωνιά εκεί όπου τελειώνει η χαράδρα του Βίκου και αρχίζει ο κάμπος, ενώνοντας την Κόνιτσα με το δυτικό Ζαγόρι. Πρόκειται για μονότοξο πέτρινο γεφύρι, το τόξο του οποίου έχει άνοιγμα 20 μ. και ύψος 9,15 μ. Διαθέτει χαμηλό προστατευτικό στηθαίο από ασύμμετρες πέτρες, ενώ το κατάστρωμα είναι κατασκευασμένο από καλντερίμι. Είχε χτιστεί κατά τους Βυζαντινούς χρόνους, αλλά κατέρρευσε. Ξαναχτίστηκε το 1844 αλλά είχε την ίδια τύχη. Τέλος, το 1853 πήρε τη σημερινή του μορφή με έξοδα της Μπαλκίζ Χανούμ και κόστισε 37.000 γρόσια. Σύμφωνα με την παράδοση, πάνω στην καμάρα του πραγματοποιήθηκε μια αιματηρή συμπλοκή μεταξύ δύο οικογενειών για λόγους τιμής.

Εργασία στο μάθημα της Νεολληνικής Λογοτεχνίας της μαθήτριας Παζαρλόγλου Βάσως. Υπεύθυνη καθηγήτρια Σοφία Ζιώγα.